Napiłam sie wody i poszłam spac. A potem pamietam ju¿

Przera¿ona, siegneła do lampy. Trafiła na włacznik, ale
- Przez takie gadanie na pewno trafisz do więzienia.
Przez nia. - Dlaczego go zabiłes? - spytała, czujac, jak cos w
- Trzymaj sie, Marla, trzymaj sie - powtarzał Nick. Marla
troske, ale nie mam zamiaru brac ¿adnych leków i koniec na
przechowywała swoje precjoza. Niczego takiego jednak nie
motyw?
na dwóch stolikach wazony ze swie¿o scietymi kwiatami. Na
mógł sobie pozwolic na cierpliwosc, podczas gdy Marla czuła,
- Tak, mamo, wiem. - Cissy teatralnie przewróciła
nazwiska jak McCallum czy Swaggert. W pewnym momencie Roberto wspomniał coś o jakimś cabrón ale Vianca
z tych miekkich pluszowych kanap... ale przecie¿ mogła tego
- Tak. - Kiwnęła głową i pomyślała, że jednak nie jest tak źle z jego umysłem. - Zaproponował mi pan
Cherise odwróciła wzrok i przełkneła sline.

- Nie ma mowy. Mieliście swoją olśniewającą ksi꿬niczkę, ale Lara nie żyje. Teraz jestem ja.
- Ty wątpisz w moją zdolność do zaopiekowania się Henrym, a ja w twoją. Jak widać, dobrana z nas para. Nie, te słowne utarczki nie zaprowadzą donikąd.
- Podobno jedzie pan do Sydney, tak? - spytała rze¬czowo. - Proszę mnie zabrać ze sobą.
Tammy obrzuciła zaniepokojonego Marka triumfalnym spojrzeniem i szybko otworzyła drzwi. Za nimi stało dwóch postawnych strażników. Ich spojrzenia powędrowały w stro¬nę Marka.
książę odkryje ją dla siebie i nada jej swoje imię, które dodane do imienia, jakie ona już posiada, tworzy ją na
odłożony na chwilę papieros Bankiera sam zgasł. Bankier jak zwykle był bowiem zajęty swoimi obliczeniami.
- Mam jednoosobowy namiot, śpiwór, szczoteczkę do zębów i zapasy na dwadzieścia cztery godziny - odpowie¬działa, gdy ją o to spytał. - To mi wystarczy.
- Rozumiem, że postępowanie panny Tamsin spotyka się z twoją pełną aprobatą. Czy reszta służby podziela twoje zdanie? - spytał oficjalnie.
Mark zastanawiał się, wciąż gładząc wierzch jej dłoni. Następnie obrócił je wnętrzem do góry i przeciągnął palcem po linii życia, jakby potrafił czytać z rąk.
- Nie płakałam.
- Cóż... Na razie ma przy sobie nianię, a gdy tylko wró¬ci do Broitenburga, zatrudnię kogoś kompetentnego.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
- I nie chcesz być kochany?
- Nie pytałam o kompetencje - skwitowała zimno.
- Może najpierw coś zjedzmy? - zaproponował. - Mu¬sisz być głodna. - Sięgnął po leżącą przy telefonie kartę. - Na co masz ochotę?